Herramientas de usuario

Herramientas del sitio


relatos_personales

¡Esta es una revisión vieja del documento!


<fc #6495ed>Biografías da memoria</fc> / <fc #6495ed>Relatos persoais</fc>

Sempre houbo innovadores e garaxes, aínda que non todos chegasen a ser tan famosos como os de Steve Jobs ou Amancio Ortega. E as persoas, a cidadanía, sempre souberon o que é a economía.

Sabiao Fernando, cando se propuxo aprender de que ía aquilo dos electrodomésticos na década dos sesenta. Ou Antonio, cando se decidiu por unha carreira máis curta para poder facerse cargo da empresa do seu pai. E sábeo a carniceira do meu colega Manel Muntada cando lle conta que agora, coa crise, vende máis solombos porque a xente sae menos. La economía a pie de calle

A arte é... unha forma de vida


As ondas de Alina Granados

Alina Granados esperou moito tempo para decidirse coa súa primeira exposición, con todo a arte foi sempre a súa forma de vida, non hai máis que fixarse no nome do seu blogue persoal: Comprender a arte

Certamente non é fácil deixar que a atención se pose sobre os susurros pero, unha vez que os escoitas, o proceso pode ser tan apaixonante como sentir as ondas que Alina Granados ía facendo xurdir do lenzo en branco.


Se houbese que definir a Alina en poucas palabras habería que destacar un don pouco habitual: conectar co momento e conectar todos os seus momentos. É coma se captase o disperso para transformalo en luz a través da doce enerxía do seu sorriso. Igual que cando fai xurdir as ondas dos seus lenzos.

Licenciouse en Filoloxía Hispana en Santiago, logo en Filoloxía Galego-Portuguesa A Coruña e estudou Técnicas de volume na escola de Arte. Pero deixou os ingredientes en proceso durante uns anos mentres se dedicaba á súa familia e, desde 1988, a ensinar debuxo e pintura a nenos no seu propio taller. Pero é que, como nos contaba na súa primeira exposición, “a arte é “unha forma de baleirar a mente, de coñecerche a ti mesmo… unha forma de vida”.

Alina fixo da súa vida unha secuencia de “momentos” que agora parecen unirse en “o seu momento” porque desde a súa primeira exposición en 2012 non parou.

A súa mirada é especial. Na sua reflexión sobre a película Máscaras, arte e pedagogía se deron a man para entender e gozar a beleza do proceso, por iso fixouse no sentimento de equipo e o afán integrador, no valor da amizade, nos trazos que a vida nos ofrece para reinventar-nos con “disciplina e xenerosidade”. Sen dúbida a mirada defínenos porque vemos o que somos.

Pero nada mellor que escoitala neste improvisado faladoiro con Ángeles Sales e Juan Granados nunha tarde de verán durante a súa primeira exposición.



Lucía Ruiz: Arquitecta e influencer

"Nunca pensei en chegar da rúa Orzán ao resto do mundo a través de Instagram"

- Por que decidiu empezar a tecer?

- Foi como consecuencia de dedicarme ao deseño durante moito tempo. Comecei na arquitectura, pero coa crise da construción empeceime a dedicar ao deseño e aí entrei no mundo téxtil. Despois veu tecer, primeiro en ganchillo e logo a dúas agullas. É unha evolución do meu traballo desde hai 10 anos.

- Na publicación non só fala de moda, tamén inclúe receitas. Por que?

- O libro é un reflexo do tipo de vida que levo e do personaxe que son nas redes sociais. En Instagram teño moitísimo seguimento así que conto moito mais alá do que é o meu traballo. Explico a miña forma de vivir. Soamente incluín catro receitas no libro porque se supón que o libro se le durante un día. Mentres vas lendo, vas cociñando.

2011 - Peka’s World Showroom & Studio: Pequenas iniciativas con ideas grandes

Os grandes enfoques resultan menos esgotadores cando a mirada descansa nos pequenos escaparates de excelencia, como o de Peka´s World.

Lucía naceu en Toledo, pero veu a Coruña a estudar arquitectura… e aquí quedou. Contaba no Pecha Kucha de 2010 os seus inicios co estudo de arquitectura e a dificultade para lograr estabilidade profesional así que, en lugar de dedicarse a culpar ao mundo decidiu seguir o seu propio camiño en algo que lle apaixonaba: o deseño de complementos de moda.

Peka’s World nace como asina de complementos e en 2008 abre a súa tenda-taller coa primeira colección completa para outono-inverno 2009. Pero non tarda en incorporar pezas de deseño propio que ela mesma define por “os seus sinxelos e adaptables patronajes, pola utilización de tecidos naturais, polo coidado nos acabados e pola produción artesanal, confeccionando as pezas integramente en Galicia.”


Actores da súa vida e da súa película

Historias persoales colaborando por un reto: Fe, Amparo, Manolo, Eva, Miguel, Mireya e Iago.

Como cada ano, Eva, Manolo, Amparo, Miguel e Mireya tiñan que elixir unha actividade de lecer, e o de facer un curto saíase do habitual.

Pero non sabían o que lles esperaba: nervios, esforzo, risas, camaradería… Porque mentres aprendían, ensaiaban e rodaban o seu curto, estaban a ser actores da súa vida e da súa película: Máscaras


A historia persoal do director, Iago González

Un día preguntáronme se podería facer un curto, e eu dixen: “Pode, pero quero a historia do como”.

Máscaras naceu con título moito antes de ser unha realidade. Nunca foi un proceso arbitrario, había algo que contar independentemente do seu resultado. Para os protagonistas principais, Eva, Manolo, Mireya, Miguel e Eva, tamén supoñía un reto, pero ese reto necesitaba ser pautado para que, a partir de aí, xurdise algo complicado: un proceso natural.

O proceso durou case 3 anos, e durante todo ese tempo había que medir os elementos da formulación e o seu desenvolvemento. Non era unha simple cuestión de como situar as cámaras: debía respectar a maneira na que os protagonistas afrontarían o que tiña que ser a súa historia.

Sumaron máis 200 horas de gravación. Xamais me preocupei de contabilizalas, simplemente era necesario asegurar que, na medida do posible, ía poder capturar a historia, sobre todo por respecto aos protagonistas pero tamén para que Máscaras fose a película que tiña que ser: A historia dun Reto.

O resultado foi unha sorpresa para todos, porque ninguén podía saber que sucedería cando arrincamos a primeira sesión un, xa afastado, 18 de outubro de 2010. Os 90 minutos non serven para recollelo todo, pero si para poder explicar en pantalla en que punto un grupo de persoas, coas súas distintas capacidades, poden asumir como súa a responsabilidade de sacar algo adiante: facer seu o reto.

O realmente certo é que durante meses a miña verdadeira ilusión era poder contar ese éxito. E iso é, no fondo, Máscaras.

Masterclass

Educación inclusiva: iguais na diversidade

Os conceptos de “diversidade” e “inclusión” foron unha constante na reflexión en torno ao Proxecto Máscaras, con todo, cando se converten no obxectivo dunha exposición, hai que afinar as ferramentas.

Tratábase de falar de educación inclusiva explicando que significa ser iguais na diversidade pero, sen visionado previo da película como afrontar o reto sen caer en “ paternalismos”? Pois como o resolve un director de cinema, subindo co seu equipo ao escenario para impartir unha Masterclass.

Esta vez o obxectivo non era falar de sentimentos nin escoitar opinións (esa reflexión xa está superada), senón explicar en que consistiu facer o curto e a película. Porque ser iguales en la diversidad significa estar en el espacio público y competir e iso hai que gañarllo con suor, sen concesións.

Para a exposición, o director realizou unha selección de imaxes agrupadas en cinco secuencias:

Ensaiando
Aprendendo a entender un guión
Equivocarse e repetir
Tomar decisións
E, sobre todo, ensaiar moito


O relato de algunhas experiencias, reflexións e opinións de persoas que viron a película



A economía cidadá


Ocio y negocio: Videoclub #Josman

Julia e Manolo: o freo foi a lexislación


Trailer



Motivos e formas de emprender



Percebeiros

Emilio Mariñas ya se dedicaba a esto en el año 53 -“Porque eu nacín nesto”- igual que su padre y su abuelo. Y a lo mismo se dedican sus hijos.

Sus palabras guian los recuerdos por todas las rocas con nombre y significado en la península de la Torre de Hércules. Es la microtoponimia de la ciudadanía


Imágenes de su historia La historia del barrio



Percebeiros de Cedeira

Corto documental (12 min) dirigido por David Beriain sobre la historia de Serxio Ces, percebeiro de Cedeira, Galicia. Preseleccionado para los Premios Goya 2012.

Ruge el viento. El mar golpea los acantilados. Dos metros de roca, ésa es la franja de agua y oxígeno en la que crece el percebe. Dos metros donde el mar se ensaña, donde bate con fuerza milenaria. Una frontera de olas y espuma en la que Serxo y sus compañeros luchan por un bocado de mar.

Una frontera de valor y miedo. De temeridad y sentido común. Dos metros sin margen de error. Ahí vive el percebe. Ahí vive Serxo



"La Traída"

Julio de 2000: Mari Carmen y Sisa Vázquez Estévez de "La Traída"

En el callejón del Torreiro, entre la calle Real y la Galera, se encuentra un local que no luce rótulo, ni escaparate ni tampoco ningún signo externo que lo identifique. Lleva allí, en el mismo sitio, sesenta y cuatro años y encierra tras sus puertas un mundo habitado por recuerdos que son poesía y no historia, vivencias salpicadas por risas y claro, algún que otro llanto que se hizo canción para ahogar unas penas y que se unió a los otros, los cantos de alegría que en su día, más que hoy, resonaban en la estancia de la Traída.

Heredaron el negocio en 1951 a la muerte de su padre, Antonio García, que había venido de Beade, un pueblo de cerca de Ribadavia, donde tenían algunas viñas: “Un día se le ocurrió vener a Coruña a vender vino y acabó montando con mi madre esta taberna”. Eso fue en 1936

Al local, mi padre no le había puesto nombre y como enfrente estaban las oficinas de Aguas de La Coruña que se conocían como la Traída la gente al referirse a la taberna decía : “la que está enfrente a la Traída…” y La Traída quedó.

Nuestro padre se había quedado prendado de A Coruña el día que desembarco de Cuba donde había emigrado. Llego al puerto coruñés precisamente el día de fin de año y se encontró con un ambiente de fiesta que lo enamoró. De aquella aún era soltero pero cuando se caso, en cuanto pudo se vino con mi madre a establecerse en esta ciudad maravillosa. Nosotros nacimos aquí pero mi padre, sin haber nacido aquí, no sabemos si hasta no nos ganaria en coruñesismo. Era coruñés de los buenos e hincha acérrimo del Deportivo, socio de los antiguos, y muchas veces cuando el futbol empezaba a las 4 de la tarde se iba directamente al campo sin comer.

La Cátedra del Mús. Aquí empezó y aquí se hicieron los primeros campeonatos de Mus en 1951 al poco tiempo de morir supadre

Una clientela variada: Tenemos de todo. Mayores y jóvenes, hombres y mujeres que vienen a “picar algo” y tomarse una tacita. Por la mañana nuestra clientela esta formada por gente mayor, clientes de toda la vida. Hay alguno que nos vio nacer como Don Ismael Vidal Macho que tiene 88 años y ya empezó a venir cuando nuestro padre empezó el negocio. Por las noches son jóvenes los que vienen y muchos de ellos hijos y nietos de Srs. que fueron clientes. Nos hace mucha ilusión cuando estos chavales nos dicen que venían con sus padres y sus abuelos cuando eran niños.

Gente que cantaba…: Aquí no se prohíbe cantar. Es más, siempre tuvimos clientes con muy buenas voces que animaban el local pero ahora se canta poco. Hubo una época en que por Navidad aquí se reunía mucha gente y esperaban a sus familiares para ir a cenar todos juntos cantando villancicos. Era una tradición que se fue perdiendo con el tiempo. Ahora ya no se canta como antes y por la noche mucho menos. Aquí antes se cantaba y muy bien… Lucho Barros, Rama, la peña Monterroso… También venían los de Follas Novas a cantar y el Dúo Rex cuando salían del Desfile de Estrellas. Cuando venían los coros de Ferrol a A Coruña siempre se pasaban, algunos aún lo hacen ahora, a cantar por aquí. Antiguamente estaba prohibido cantar después de las 12 de la noche y se daba el caso de que por aquí paraba algún policía que avisaba a la Policía Nacional para que no viniera a hacer la ronda. Había un ambiente fenómeno y mucha gente que se creían que cantaban para que los invitaran y cuando lo iban a hacer era cuando se dejaba de cantar.

De que se habla en las tertulias: De política poco. Aquí la gente habla mucho de fútbol. El Deportivo esta siempre presente y más ahora. ¡ Menuda alegría nos dio ¡. Somos unas forofas del Depor – la decoración del local no deja lugar a dudas –y por eso los clientes nos echaron una buena regañina el día en que nos proclamamos campeones de Liga. ¡ Como lo oye! Nos fuimos las dos al partido y después a celebrar el triunfo a la fuente de Cuatro Caminos. Al día siguiente los clientes, que habían venido para celebrarlo se encontraron con que estaba cerrado. Pero al día siguiente, después de la fiesta de María Pita nos desquitamos todos juntos cantando y hasta haciendo la ola .Fue algo fuera de serie.

¿Que tiene la Traída para seguir “atrayendo” a la gente?: ¡Será por el vino y por el queso! (risas). . Tenemos un queso gallego riquísimo de Abeleira en Sobrado de los Monjes. Es pura mantequilla. También es muy rica la empanada de parrochas. En el verano es mucha la gente de afuera que viene buscando este sitio. ¿Si lo encuentra? Lo encuentran, lo encuentran… aunque no haya rótulo. Vienen de muchos sitios de España y también del extranjero. ¿Si somos internacionales? (risas). Eso parece. Hasta estamos en Internet. No teníamos ni idea y nos lo vino a decir un chaval joven que viene por aquí que nos vió en Internet. ¿Quién nos puso? Seguramente Ejarque, el anterior gerente de Turismo de A Coruña que venía mucho por aquí y que nos regaló, por ser tan “coruñesas”, una foto de la Torre de Hércules de la que solo se hicieron 25 copias – foto que convenientemente enmarcada preside el local y que señalan las hermanas García Estévez con orgullo–.También aparecimos en una revista catalana que se llama Viajar entre “Lo más 10 de A Coruña “y allí estábamos nosotros. ¡ Hasta vienen japoneses a sacarnos videos ¡. A la gente de afuera le llama mucho la atención y nos dicen que esto es único y que no puedo desaparecer. Es gracioso que cuando llegan los trasatlánticos viene por aquí franceses, ingleses y alemanes y siempre piden cerveza y acaban tomando las tazas. ¡Mi madre querida!, empiezan y no paran.

Hubo épocas en que lo pasamos mal. Desde la mitad de los años 60 a los 70 no “hacíamos” el dinero. Incluso estuvimos en un “tris” de dejarlo. Salimos adelante cuando volvimos a dar de comer porque, cuando nuestra madre se puso enferma, solo servíamos vino. Pero salimos adelante y hasta hoy


relatos_personales.1547926994.txt.gz · Última modificación: 2024/02/22 14:46 (editor externo)

Donate Powered by PHP Valid HTML5 Valid CSS Driven by DokuWiki