Herramientas de usuario

Herramientas del sitio


relatos_personales

Diferencias

Muestra las diferencias entre dos versiones de la página.

Enlace a la vista de comparación

Ambos lados, revisión anteriorRevisión previa
Próxima revisión
Revisión previa
relatos_personales [2019/01/19 19:36] isabelrelatos_personales [2019/01/20 13:49] (actual) – borrado isabel
Línea 1: Línea 1:
-<fs large><fc #6495ed>**Biografías da memoria**</fc></fs>  /  <fs x-large><fc #6495ed>**Relatos persoais**</fc></fs> 
- 
-{{:2_biografias:ruteando.jpg?220 |}} 
-<blockquote>Sempre houbo innovadores e garaxes, aínda que non todos chegasen a ser tan famosos como os de  Steve  Jobs ou Amancio Ortega. E as persoas, a cidadanía, sempre souberon o que é a economía.  
- 
-Sabiao [[metaforas_de_la_memoria#el_semaforo|Fernando]], cando se propuxo aprender de que ía aquilo dos electrodomésticos na década dos sesenta. Ou [[conversando_con#antonio_fontenla|Antonio]], cando se decidiu por unha carreira máis curta para poder facerse cargo da empresa do seu pai. E sábeo a carniceira do meu colega [[conversando_con#manel_muntada_colell|Manel Muntada]] cando lle conta que agora, coa crise, vende máis solombos porque a xente sae menos. [[http://www.enpalabras.com/blog/2015/12/la-economia-a-pie-de-calle/|A economía a pe de rúa]]</blockquote> 
- 
-====== A arte é... unha forma de vida ====== 
----- 
-===== As ondas de  Alina Granados ===== 
- 
-<WRAP center round box 90%> 
-**Alina Granados** esperou moito tempo para decidirse coa súa primeira exposición, con todo a arte foi sempre a súa forma de vida, non hai máis que fixarse no nome do seu blogue persoal: [[https://comprenderelarte.wordpress.com/|Comprender a arte]] 
- 
-Certamente non é fácil deixar que a atención se pose sobre os susurros pero, unha vez que os escoitas, o proceso pode ser tan apaixonante como sentir as ondas que Alina Granados ía facendo xurdir do lenzo en branco. 
- 
-{{ vimeo>57972642?550x310 }} 
-\\ 
-Se houbese que definir a Alina en poucas palabras habería que destacar un don pouco habitual: **conectar co momento e conectar todos os seus momentos**. É coma se captase o disperso para transformalo en luz a través da doce enerxía do seu sorriso. Igual que cando fai xurdir as ondas dos seus lenzos. 
- 
-Licenciouse en Filoloxía Hispana en Santiago, logo en Filoloxía  Galego-Portuguesa A Coruña e estudou Técnicas de volume na escola de Arte. Pero deixou os ingredientes en proceso durante uns anos mentres se dedicaba á súa familia e, desde 1988, a ensinar debuxo e pintura a nenos no seu propio taller. Pero é que, como [[http://blog.enimaxes.com/2012/09/angelesyalina/dicíanos na súa primeira exposición]], //"a arte é “unha forma de baleirar a mente, de coñecerche a ti mesmo… unha forma de vida”//. 
- 
-Alina fixo da súa vida unha secuencia de “momentos” que agora parecen unirse en “o seu momento” porque desde a súa primeira exposición en 2012 non parou. 
- 
-<blockquote>**Para ti que é máis importante, o proceso ou o resultado?** 
- 
-Sen dúbida o proceso é moito máis divertido. Realizo un traballo moi físico no que as mans son os meus pinceis. Cando termino unha obra deixa de ser miña, a partir dese momento é para quen a senta súa, se é que iso ocorre claro. 
- 
-**Que influencias tiveches nese método de traballo?** 
- 
-De quen aprendín foi da miña nai. Ela ensinoume a mancharme, a pintar coas mans e a observar a enerxía na natureza. Despois eu apliqueino á miña maneira.blockquote> 
- 
-A súa mirada é especial. Na sua [[http://www.proxectomascaras.com/2014/01/alina-granados-una-sonrisa-del-que-sabe-que-se-enfrenta-a-un-nuevo-objetivo-a-una-nueva-oportunidad/|reflexión sobre a película Máscaras]], arte e pedagogía se deron a man para entender e gozar a beleza do proceso, por iso fixouse no sentimento de equipo e o afán integrador, no valor da amizade, nos trazos que a vida nos ofrece para  reinventar-nos con “disciplina e xenerosidade”. Sen dúbida a mirada defínenos porque vemos o que somos. 
- 
-Pero nada mellor que escoitala este improvisado faladoiro con Ángeles Sales e Juan Granados nunha tarde de verán durante a súa primeira exposición.  
- 
-{{ vimeo>48642163?550x310 }} 
-\\ 
-</WRAP> 
-\\ 
-==== Lucía Ruiz: Arquitecta, blogger e influencer ==== 
- 
-<WRAP center round box 90%> 
-[[https://www.laopinioncoruna.es/coruna/2018/09/08/pense-llegar-calle-orzan-resto/1326347.html|"Nunca pensé en llegar de la calle Orzán al resto del mundo a través de Instagram"]] 
- 
-{{:2_biografias:lucia-ruiz_firma-libro.jpg?150 |}}- **¿Por qué decidió empezar a tejer?** 
- 
--Fue como consecuencia de haberme dedicado al diseño durante mucho tiempo. Comencé en la arquitectura, pero con la crisis de la construcción me empecé a dedicar al diseño y ahí entré en el mundo textil. Después vino tejer, primero en ganchillo y luego a dos agujas. Es una evolución de mi trabajo desde hace 10 años. 
- 
-- **En la publicación no solo habla de moda, también incluye recetas. ¿Por qué?** 
- 
--El libro es un reflejo del tipo de vida que llevo y del personaje que soy en las redes sociales. En Instagram tengo muchísimo seguimiento así que cuento mucho mas allá de lo que es mi trabajo. Explico mi forma de vivir. Solamente incluí cuatro recetas en el libro porque se supone que el libro se lee durante un día. Mientras vas leyendo, vas cocinando. 
- 
-{{ https://i.avoz.es/sc/8bNSj2mSd_PJkI1QOEhSDxJbEtE=/900x/2018/09/06/00121536263463226855493/Foto/asdfasdfasdf.jpg?400 |}} 
- 
-**2011 - Peka’s World Showroom & Studio:** [[http://www.enpalabras.com/blog/2011/05/pequenas-iniciativas-con-ideas-grandes/|Pequeñas iniciativas con ideas grandes]] 
- 
-<blockquote>{{http://www.enpalabras.com/blog/wp-content/subidas/2011/05/25_Peque%C3%B1asIniciativasConGrandesIdeas-200x300.jpg?200 |}} 
-Los grandes enfoques resultan menos agotadores cuando la mirada descansa en los pequeños escaparates de excelencia, como el de Peka´s World. 
- 
-Lucía nació en Toledo, pero se vino a Coruña a estudiar arquitectura… y aquí se quedó. Contaba en el Pecha Kucha de 2010 sus inicios con el estudio de arquitectura y la dificultad para lograr estabilidad profesional así que, en lugar de dedicarse a culpar al mundo decidió seguir su propio camino en algo que le apasionaba: el diseño de complementos de moda. 
- 
-Peka’s World nace como firma de complementos y en 2008 abre su tienda-taller con la primera colección completa para otoño-invierno 2009. Pero no tarda en incorporar prendas de diseño propio que ella misma define por “sus sencillos y adaptables patronajes, por la utilización de tejidos naturales, por el cuidado en los acabados y por la producción artesanal, confeccionando las prendas íntegramente en Galicia.”</blockquote> 
- 
-{{ vimeo>24174011?600x338 }} 
-\\ 
- 
-</WRAP> 
- 
-====== Actores de su vida y de su película ====== 
- 
-<WRAP center round box 90%> 
-Historias personales colaborando por un reto: Fe, Amparo, Manolo, Eva, Miguel, Mireya y Iago. 
- 
-{{ :2_biografias:protagonistas-mascaras.jpg?800 |}} 
- 
-<blockquote>Como cada año, Eva, Manolo, Amparo, Miguel y Mireya tenían que elegir una actividad de ocio, y lo de hacer un corto se salía de lo habitual. 
- 
-Pero no sabían lo que les esperaba: nervios, esfuerzo, risas, camaradería… Porque mientras aprendían, ensayaban y rodaban su corto, estaban siendo actores de su vida y de su película: Máscaras</blockquote> 
- 
-{{ vimeo>73275355?550x310 }} 
-\\ 
- 
-**La historia personal del director, [[http://www.enimaxes.com|Iago González]]** 
- 
-<blockquote>{{:0_presentacion:iagogonzalez.jpg?150 |}}Un día me preguntaron si podría hacer un corto, y yo dije: "Puede, pero quiero la historia del cómo". 
-Máscaras nació con título mucho antes de ser una realidad. Nunca fue un proceso arbitrario, había algo que contar independientemente de su resultado. Para los protagonistas principales, Eva, Manolo, Mireya, Miguel y Eva, también suponía un reto, pero ese reto necesitaba ser pautado para que, a partir de ahí, surgiera algo complicado: un proceso natural. 
- 
-El proceso duró casi 3 años, y durante todo ese tiempo había que medir los elementos del planteamiento y su desarrollo. No era una simple cuestión de cómo situar las cámaras: debía respetar la manera en la que los protagonistas afrontarían lo que tenía que ser su historia. 
- 
-Sumaron más 200 horas de grabación. Jamás me he preocupado de contabilizarlas, simplemente era necesario asegurar que, en la medida de lo posible, iba a poder capturar la historia, sobre todo por respeto a los protagonistas pero también para que Máscaras fuera la película que tenía que ser: La historia de un Reto. 
- 
-El resultado fue una sorpresa para todos, porque nadie podía saber qué sucedería cuando arrancamos la primera sesión un, ya lejano, 18 de octubre de 2010. Los 90 minutos no sirven para recogerlo todo, pero sí para poder explicar en pantalla en qué punto un grupo de personas, con sus distintas capacidades, pueden asumir como suya la responsabilidad de sacar algo adelante: hacer suyo el reto. 
- 
-Lo realmente cierto es que durante meses mi verdadera ilusión era poder contar ese éxito. Y eso es, en el fondo, Máscaras. 
- 
-{{ :2_biografias:ni-se-enteraron.jpg?300 |}}</blockquote> 
- 
-  * **[[http://www.proxectomascaras.com/2012/01/empieza-a-hablar-por-fin-el-director-de-mascaras/|Máscaras nació como una experiencia de observación]]** 
- 
-  * **[[http://www.proxectomascaras.com/2014/01/200-presentes-ni-se-enteraron-de-que-se-estaba-grabando-una-peli/|200 presentes ni se enteraron que estaba grabando una peli]]** 
- 
-  * **[[http://www.proxectomascaras.com/nuestrawiki/|El corto que rodaron: Calcetin(e)s]]** 
- 
-<fs medium>**Masterclass**</fs> 
- 
-[[http://www.proxectomascaras.com/2013/12/educacion-inclusiva-iguais-na-diversidade/|Educación inclusiva: iguales en la diversidad]] 
- 
-{{:2_biografias:presentandomasterclass-.jpg?150 |}} 
-Los conceptos de “diversidad” e “inclusión” han sido una constante en la reflexión en torno al Proyecto Máscaras, sin embargo, cuando se convierten en el objetivo de una exposición, hay que afinar las herramientas. 
- 
-Se trataba de hablar de educación inclusiva explicando qué significa ser iguales en la diversidad pero, sin visionado previo de la película ¿cómo afrontar el reto sin caer en “paternalismos”? Pues como lo resuelve un director de cine, subiendo con su equipo al escenario para impartir una Masterclass. 
- 
-Esta vez el objetivo no era hablar de sentimientos ni escuchar opiniones (esa reflexión ya está superada), sino explicar en qué consistió hacer el corto y la película. Porque [[http://www.proxectomascaras.com/2013/11/en-el-espacio-publico-hay-que-competir/|ser iguales en la diversidad significa estar en el espacio público y competir]] y eso hay que ganárselo a pulso, sin concesiones. 
- 
-{{ :2_biografias:masterclas_mascaras.jpg?500 |}} 
- 
-Para la exposición, el director realizó una selección de imágenes agrupadas en cinco secuencias: 
- 
-> Ensayando 
-> Aprendiendo a entender un guión 
-> Equivocarse y repetir 
-> Tomar decisiones 
-> Y, sobre todo, ensayar mucho 
- 
-| {{ vimeo>81303207?350x263 }} | {{ vimeo>81303220?350x263 }} | 
-\\ 
- 
-**[[http://www.proxectomascaras.com/la-experiencia/|El relato de algunas experiencias, reflexiones y opiniones de personas que han visto la película]]** 
- 
-{{ vimeo>147524225?550x310 }} 
-\\ 
-</WRAP> 
-\\ 
-====== La economía ciudadana ====== 
----- 
- 
- 
-===== Ocio y negocio: Videoclub #Josman ===== 
- 
- 
-<WRAP center round box 90%> 
-{{ :2_biografias:entrevista-cope-iago-josman.jpg?300 |}} 
- 
-**Julia y Manolo: el freno fue la legislación** 
-{{ vimeo>105913281?550x310 }} 
-\\ 
- 
-**Trailer** 
- 
-{{ vimeo>115538974?550x310 }} 
-\\ 
-</WRAP> 
-\\ 
-===== Motivos y formas de emprender ===== 
- 
-<WRAP center round box 90%> 
-{{ vimeo>6050543?550x310 }} 
-\\ 
-</WRAP> 
-\\ 
-===== Percebeiros ===== 
- 
-<WRAP center round box 90%> 
-**Emilio Mariñas** ya se dedicaba a esto en el año 53 -"Porque eu nacín nesto"- igual que su padre y su abuelo. Y a lo mismo se dedican sus hijos.  
- 
-Sus palabras guian los recuerdos por todas las rocas con nombre y significado en la península de la Torre de Hércules. Es la **microtoponimia de la ciudadanía** 
- 
-{{ vimeo>144082144?550x310 }} 
-\\ 
- 
-|  **Imágenes de su historia**  |  **La historia del barrio**  | 
-| {{ :2_biografias:percebeiros_emilio.png?400 |}} | \\ \\ {{ vimeo>144423294?350x197 }} | 
-\\ 
- 
-**[[http://www.enpiedeguerra.tv/percebeiros/|Percebeiros de Cedeira]]** 
- 
-Corto documental (12 min) dirigido por David Beriain sobre la historia de Serxio Ces, percebeiro de Cedeira, Galicia. Preseleccionado para los Premios Goya 2012. 
- 
-{{vimeo>33078850?350x197 }} 
-<blockquote>Ruge el viento. El mar golpea los acantilados. Dos metros de roca, ésa es la franja de agua y oxígeno en la que crece el percebe. Dos metros donde el mar se ensaña, donde bate con fuerza milenaria. Una frontera de olas y espuma en la que Serxo y sus compañeros luchan por un bocado de mar. 
- 
-Una frontera de valor y miedo. De temeridad y sentido común. Dos metros sin margen de error. Ahí vive el percebe. Ahí vive Serxo</blockquote> 
-\\ 
-</WRAP> 
-\\ 
-===== "La Traída" ===== 
- 
-<WRAP center round box 90%> 
-Julio de 2000: [[http://nitope.blogspot.com.es/2015/11/revolviendo-en-los-archivos-2000.html?spref=fb|Mari Carmen y Sisa Vázquez Estévez de "La Traída"]] 
- 
-{{:2_biografias:traida_1.jpg?300 |}} 
-En el callejón del Torreiro, entre la calle Real y la Galera, se encuentra un local que no luce rótulo,  ni escaparate ni tampoco ningún signo externo que lo identifique. Lleva allí, en el mismo sitio, sesenta y cuatro años  y encierra tras sus puertas un mundo habitado por recuerdos que son poesía y no historia, vivencias salpicadas por risas y  claro, algún que otro llanto  que se hizo canción para ahogar unas penas y que se unió a los otros, los cantos de alegría que en su día, más que hoy, resonaban en la estancia de la Traída. 
- 
-Heredaron el negocio en 1951 a la muerte de su padre, Antonio García, que había venido de Beade, un pueblo de cerca de Ribadavia, donde tenían algunas viñas: “Un día se le ocurrió vener a Coruña a vender vino y acabó montando con mi madre esta taberna”. Eso fue en 1936 
-<blockquote> 
-Al local, mi padre no le había puesto nombre y como **[[relatos_institucionales#el_agua_de_a_coruna|enfrente estaban las oficinas de Aguas de La Coruña que se conocían como la Traída]]** la gente al referirse a la taberna decía : “la que está enfrente a la Traída...” y La Traída quedó. 
- 
-Nuestro padre se había quedado prendado de A Coruña el día que desembarco de Cuba donde había emigrado. Llego al puerto coruñés precisamente el día de fin de año y se encontró con un ambiente de fiesta que lo enamoró. De aquella aún era soltero pero cuando se caso, en cuanto pudo se vino con mi madre a establecerse  en esta ciudad maravillosa. Nosotros nacimos aquí pero mi padre, sin haber nacido aquí, no sabemos si hasta no nos ganaria en coruñesismo. Era coruñés de los buenos e hincha acérrimo del Deportivo, socio de los antiguos, y muchas veces cuando el futbol empezaba a las 4 de la tarde se iba directamente al campo sin comer.</blockquote> 
- 
-La Cátedra del Mús. Aquí empezó y aquí se hicieron los primeros campeonatos de Mus en 1951 al poco tiempo de morir supadre 
- 
- 
-**Una clientela variada**: Tenemos de todo. Mayores y jóvenes, hombres y mujeres que vienen a “picar algo” y tomarse una tacita. Por la mañana nuestra clientela esta formada por gente mayor, clientes de toda la vida. Hay alguno que nos vio nacer como Don Ismael Vidal Macho que tiene 88 años y ya empezó a venir cuando  nuestro padre empezó el negocio. Por las noches son jóvenes los que vienen y muchos de ellos  hijos y nietos de Srs. que fueron clientes. Nos hace mucha ilusión cuando estos chavales nos dicen que venían con sus padres y sus abuelos cuando eran niños.  
- 
-**Gente que cantaba…**: Aquí no se prohíbe cantar. Es más, siempre tuvimos clientes con muy buenas voces que animaban el local pero ahora se canta poco. Hubo una época en que por Navidad aquí se reunía mucha gente y esperaban a sus familiares  para ir a cenar todos juntos cantando villancicos. Era una tradición que se fue perdiendo con el tiempo. Ahora ya no se canta como antes y por la noche mucho menos.  Aquí antes se cantaba y muy bien... Lucho Barros, Rama, la peña Monterroso... También venían los de Follas Novas a cantar y el Dúo Rex cuando salían del Desfile de Estrellas. Cuando venían los coros de Ferrol a A Coruña siempre se pasaban, algunos aún lo hacen ahora, a cantar por aquí. Antiguamente estaba prohibido cantar después de las 12 de la noche y se daba el caso de que por aquí paraba algún policía que avisaba a la Policía Nacional para que no viniera a hacer la ronda. Había un ambiente fenómeno y mucha gente que se creían que cantaban para que los invitaran y  cuando lo iban a hacer era cuando se dejaba de cantar. 
- 
- 
-{{:2_biografias:traida_2.jpg?400 |}} 
-**De que se habla en las tertulias**: De política poco. Aquí la gente habla mucho de fútbol. El Deportivo esta siempre presente y más ahora. ¡ Menuda alegría nos dio ¡. Somos unas forofas del Depor – la decoración del local no deja lugar a dudas --y por eso los clientes nos echaron una buena regañina el día en que nos proclamamos campeones de Liga. ¡ Como lo oye! Nos fuimos las dos al partido y después a celebrar el triunfo a la fuente de Cuatro Caminos. Al día siguiente los clientes, que habían venido para celebrarlo se encontraron con que estaba cerrado. Pero al día siguiente, después de la fiesta de María Pita nos desquitamos  todos juntos cantando y hasta haciendo la ola .Fue algo fuera de serie. 
- 
-**¿Que tiene la Traída para seguir “atrayendo” a la gente?**: ¡Será por el vino y por el queso! (risas). . Tenemos un queso gallego riquísimo de Abeleira en Sobrado de los Monjes. Es pura mantequilla. También es muy rica la empanada de parrochas. En el verano es mucha la gente de afuera que viene buscando este sitio. ¿Si lo encuentra? Lo encuentran, lo encuentran... aunque no haya rótulo. Vienen de muchos sitios de España y también del extranjero. ¿Si somos internacionales? (risas). Eso parece. Hasta estamos en Internet. No teníamos ni idea y nos lo vino a decir un chaval joven que viene por aquí que nos vió en Internet. ¿Quién nos puso? Seguramente Ejarque, el anterior gerente de Turismo de A Coruña que venía mucho por aquí  y que nos regaló, por ser tan “coruñesas”, una foto de la Torre de Hércules de la que solo se hicieron 25 copias – foto que convenientemente enmarcada preside el local y que señalan las hermanas García Estévez con orgullo--.También aparecimos en una revista catalana que se llama Viajar entre “Lo más 10 de A Coruña “y allí estábamos nosotros. ¡ Hasta vienen japoneses a sacarnos videos ¡. A la gente de afuera le llama mucho la atención y nos dicen que esto es único y que no puedo desaparecer.  Es gracioso que cuando llegan los trasatlánticos viene por aquí franceses, ingleses y alemanes y siempre piden cerveza y acaban tomando las tazas. ¡Mi madre querida!, empiezan y no paran. 
- 
-<blockquote>Hubo épocas en que lo pasamos mal. **Desde la mitad de los años 60 a los 70 no “hacíamos” el dinero**. Incluso estuvimos en un “tris” de dejarlo. Salimos adelante cuando volvimos  a dar de comer porque, cuando nuestra madre se puso enferma, solo servíamos vino. Pero salimos adelante y hasta hoy</blockquote> 
-</WRAP> 
-\\ 
  
relatos_personales.1547923017.txt.gz · Última modificación: 2024/02/22 14:46 (editor externo)

Donate Powered by PHP Valid HTML5 Valid CSS Driven by DokuWiki