Herramientas de usuario

Herramientas del sitio


relatos_persoais

Biografías da memoria / Relatos persoais

Sempre houbo innovadores e garaxes, aínda que non todos chegasen a ser tan famosos como os de Steve Jobs ou Amancio Ortega. E as persoas, a cidadanía, sempre souberon o que é a economía.

Sabiao Fernando, cando se propuxo aprender de que ía aquilo dos electrodomésticos na década dos sesenta. Ou Antonio, cando se decidiu por unha carreira máis curta para poder facerse cargo da empresa do seu pai. E sábeo a carniceira do meu colega Manel Muntada cando lle conta que agora, coa crise, vende máis solombos porque a xente sae menos. La economía a pie de calle

A arte é... unha forma de vida


As ondas de Alina Granados

Alina Granados esperou moito tempo para decidirse coa súa primeira exposición, con todo a arte foi sempre a súa forma de vida, non hai máis que fixarse no nome do seu blogue persoal: Comprender a arte

Certamente non é fácil deixar que a atención se pose sobre os susurros pero, unha vez que os escoitas, o proceso pode ser tan apaixonante como sentir as ondas que Alina Granados ía facendo xurdir do lenzo en branco.


Se houbese que definir a Alina en poucas palabras habería que destacar un don pouco habitual: conectar co momento e conectar todos os seus momentos. É coma se captase o disperso para transformalo en luz a través da doce enerxía do seu sorriso. Igual que cando fai xurdir as ondas dos seus lenzos.

Licenciouse en Filoloxía Hispana en Santiago, logo en Filoloxía Galego-Portuguesa A Coruña e estudou Técnicas de volume na escola de Arte. Pero deixou os ingredientes en proceso durante uns anos mentres se dedicaba á súa familia e, desde 1988, a ensinar debuxo e pintura a nenos no seu propio taller. Pero é que, como nos contaba na súa primeira exposición, “a arte é “unha forma de baleirar a mente, de coñecerche a ti mesmo… unha forma de vida”.

Alina fixo da súa vida unha secuencia de “momentos” que agora parecen unirse en “o seu momento” porque desde a súa primeira exposición en 2012 non parou.

A súa mirada é especial. Na sua reflexión sobre a película Máscaras, arte e pedagogía se deron a man para entender e gozar a beleza do proceso, por iso fixouse no sentimento de equipo e o afán integrador, no valor da amizade, nos trazos que a vida nos ofrece para reinventar-nos con “disciplina e xenerosidade”. Sen dúbida a mirada defínenos porque vemos o que somos.

Pero nada mellor que escoitala neste improvisado faladoiro con Ángeles Sales e Juan Granados nunha tarde de verán durante a súa primeira exposición.



Lucía Ruiz: Arquitecta e influencer

"Nunca pensei en chegar da rúa Orzán ao resto do mundo a través de Instagram"

- Por que decidiu empezar a tecer?

- Foi como consecuencia de dedicarme ao deseño durante moito tempo. Comecei na arquitectura, pero coa crise da construción empeceime a dedicar ao deseño e aí entrei no mundo téxtil. Despois veu tecer, primeiro en ganchillo e logo a dúas agullas. É unha evolución do meu traballo desde hai 10 anos.

- Na publicación non só fala de moda, tamén inclúe receitas. Por que?

- O libro é un reflexo do tipo de vida que levo e do personaxe que son nas redes sociais. En Instagram teño moitísimo seguimento así que conto moito mais alá do que é o meu traballo. Explico a miña forma de vivir. Soamente incluín catro receitas no libro porque se supón que o libro se le durante un día. Mentres vas lendo, vas cociñando.

2011 - Peka’s World Showroom & Studio: Pequenas iniciativas con ideas grandes

Os grandes enfoques resultan menos esgotadores cando a mirada descansa nos pequenos escaparates de excelencia, como o de Peka´s World.

Lucía naceu en Toledo, pero veu a Coruña a estudar arquitectura… e aquí quedou. Contaba no Pecha Kucha de 2010 os seus inicios co estudo de arquitectura e a dificultade para lograr estabilidade profesional así que, en lugar de dedicarse a culpar ao mundo decidiu seguir o seu propio camiño en algo que lle apaixonaba: o deseño de complementos de moda.

Peka’s World nace como asina de complementos e en 2008 abre a súa tenda-taller coa primeira colección completa para outono-inverno 2009. Pero non tarda en incorporar pezas de deseño propio que ela mesma define por “os seus sinxelos e adaptables patronajes, pola utilización de tecidos naturais, polo coidado nos acabados e pola produción artesanal, confeccionando as pezas integramente en Galicia.”


Actores da súa vida e da súa película

Historias persoales colaborando por un reto: Fe, Amparo, Manolo, Eva, Miguel, Mireya e Iago.

Como cada ano, Eva, Manolo, Amparo, Miguel e Mireya tiñan que elixir unha actividade de lecer, e o de facer un curto saíase do habitual.

Pero non sabían o que lles esperaba: nervios, esforzo, risas, camaradería… Porque mentres aprendían, ensaiaban e rodaban o seu curto, estaban a ser actores da súa vida e da súa película: Máscaras


A historia persoal do director, Iago González

Un día preguntáronme se podería facer un curto, e eu dixen: “Pode, pero quero a historia do como”.

Máscaras naceu con título moito antes de ser unha realidade. Nunca foi un proceso arbitrario, había algo que contar independentemente do seu resultado. Para os protagonistas principais, Eva, Manolo, Mireya, Miguel e Eva, tamén supoñía un reto, pero ese reto necesitaba ser pautado para que, a partir de aí, xurdise algo complicado: un proceso natural.

O proceso durou case 3 anos, e durante todo ese tempo había que medir os elementos da formulación e o seu desenvolvemento. Non era unha simple cuestión de como situar as cámaras: debía respectar a maneira na que os protagonistas afrontarían o que tiña que ser a súa historia.

Sumaron máis 200 horas de gravación. Xamais me preocupei de contabilizalas, simplemente era necesario asegurar que, na medida do posible, ía poder capturar a historia, sobre todo por respecto aos protagonistas pero tamén para que Máscaras fose a película que tiña que ser: A historia dun Reto.

O resultado foi unha sorpresa para todos, porque ninguén podía saber que sucedería cando arrincamos a primeira sesión un, xa afastado, 18 de outubro de 2010. Os 90 minutos non serven para recollelo todo, pero si para poder explicar en pantalla en que punto un grupo de persoas, coas súas distintas capacidades, poden asumir como súa a responsabilidade de sacar algo adiante: facer seu o reto.

O realmente certo é que durante meses a miña verdadeira ilusión era poder contar ese éxito. E iso é, no fondo, Máscaras.

Masterclass

Educación inclusiva: iguais na diversidade

Os conceptos de “diversidade” e “inclusión” foron unha constante na reflexión en torno ao Proxecto Máscaras, con todo, cando se converten no obxectivo dunha exposición, hai que afinar as ferramentas.

Tratábase de falar de educación inclusiva explicando que significa ser iguais na diversidade pero, sen visionado previo da película como afrontar o reto sen caer en “ paternalismos”? Pois como o resolve un director de cinema, subindo co seu equipo ao escenario para impartir unha Masterclass.

Esta vez o obxectivo non era falar de sentimentos nin escoitar opinións (esa reflexión xa está superada), senón explicar en que consistiu facer o curto e a película. Porque ser iguales en la diversidad significa estar en el espacio público y competir e iso hai que gañarllo con suor, sen concesións.

Para a exposición, o director realizou unha selección de imaxes agrupadas en cinco secuencias:

Ensaiando
Aprendendo a entender un guión
Equivocarse e repetir
Tomar decisións
E, sobre todo, ensaiar moito


O relato de algunhas experiencias, reflexións e opinións de persoas que viron a película



A economía cidadá


Ocio y negocio: Videoclub #Josman

Julia e Manolo: “o freo foi a lexislación”


Trailer



Motivos e formas de emprender



Percebeiros

Emilio Mariñas xa se dedicaba a isto no ano 53 -“Porque eu nacín nesto”- igual que o seu pai e o seu avó. E ao mesmo dedícanse os seus fillos.

As súas palabras guian os recordos por todas as rocas con nome e significado na península da Torre de Hércules. É a microtoponimia da cidadanía


Imaxes da súa historia A historia do barrio



Percebeiros de Cedeira

Curta documental (12 min) dirixido por David Beriain sobre a historia de Serxio Ces, percebeiro de Cedeira, Galicia. Preseleccionado para os Premios Goya 2012.

Roxe o vento. O mar golpea os cantís. Dous metros de roca, esa é a franxa de auga e osíxeno na que crece o percebe. Dous metros onde o mar se ensaña, onde bate con forza milenaria. Unha fronteira de ondas e escuma na que Serxo e os seus compañeiros loitan por un bocado de mar.

Unha fronteira de valor e medo. De temeridade e sentido común. Dous metros sen marxe de erro. Aí vive o percebe. Aí vive Serxo



"A Traída"

Xullo de 2000: Mari Carmen e Sisa Vázquez Estévez de "A Traída"

No calellón do Torreiro, entre a rúa Real e a Galera, atópase un local que non loce rótulo, nin escaparate nin tampouco ningún signo externo que o identifique. Leva alí, no mesmo sitio, sesenta e catro anos e encerra tras as súas portas un mundo habitado por recordos que son poesía e non historia, vivencias salpicadas por risas e claro, algún que outro pranto que se fixo canción para afogar unhas penas e que se uniu aos outros, os cantos de alegría que no seu día, máis que hoxe, resoaban na estancia da Traída.

Herdaron o negocio en 1951 á morte do seu pai, Antonio García, que viñera de Beade, un pobo de preto de Ribadavia, onde tiñan algunhas viñas: “Un día ocorréuselle vener a Coruña a vender viño e acabou montando coa miña nai esta taberna”. Iso foi en 1936

Ao local, o meu pai non lle poñía nome e como enfrente estaban as oficinas de Auguas da Coruña que se coñecía como a Traída a xente ao referirse á taberna dicía : “a que está enfronte á Traída…” e A Traída quedou.

O noso pai quedouse prendado da Coruña o día que desembarco de Cuba onde emigrara. Chego ao porto coruñés precisamente o día de fin de ano e atopouse cun ambiente de festa que o namorou. Daquela aínda era solteiro pero cando caso, en canto puido veu coa miña nai para establecerse nesta cidade marabillosa. Nós nacemos aquí pero o meu pai, sen nacer aquí, non sabemos se ata non nos ganaria en coruñesismo. Era coruñés dos bos e seareiro acérrimo do Deportivo, socio dos antigos, e moitas veces cando o futbol empezaba ás 4 da tarde íase directamente ao campo sen comer.

A Cátedra do Mús. Aquí empezou e aquí fixéronse os primeiros campionatos de Mus en 1951 ao pouco tempo de morrer seu pai.

Unha clientela variada: Temos de todo. Maiores e novos, homes e mulleres que veñen picar “ algo” e tomarse unha tacita. Pola mañá a nosa clientela esta formada por xente maior, clientes de toda a vida. Hai algún que nos viu nacer como Don Ismael Vidal Macho que ten 88 anos e xa empezou a vir cando o noso pai empezou o negocio. Polas noites son novas os que veñen e moitos deles fillos e netos de Srs. que foron clientes. Fainos moita ilusión cando estes rapaces dinnos que viñan cos seus pais e os seus avós cando eran nenos.

Xente que cantaba…: Aquí non se prohibe cantar. É máis, sempre tivemos clientes con moi boas voces que animaban o local pero agora cántase pouco. Houbo unha época en que por Nadal aquí reuníase moita xente e esperaban aos seus familiares para ir cear todos xuntos cantando panxoliñas. Era unha tradición que se foi perdendo co tempo. Agora xa non se canta como antes e pola noite moito menos. Aquí antes cantábase e moi ben… Loito Barros, Rama, a pena Monterroso… Tamén viñan os de Follas Novas a cantar e o Dúo Rex cando saían do Desfile de Estrelas. Cando viñan os coros de Ferrol á Coruña sempre se pasaban, algúns aínda o fan agora, a cantar por aquí. Antigamente estaba prohibido cantar despois das 12 da noite e dábase o caso de que por aquí paraba algún policía que avisaba á Policía Nacional para que non viñese facer a rolda. Había un ambiente fenómeno e moita xente que se crían que cantaban para que os convidasen e cando o ían a facer era cando se deixaba de cantar.

De que se fala nos faladoiros: De política pouco. Aquí a xente fala moito de fútbol. O Deportivo esta sempre presente e máis agora. Miúda alegría deunos . Somos unhas seareiras do Depor – a decoración do local non deixa lugar a dúbidas –e por iso os clientes botáronnos unha boa regañina o día en que nos proclamamos campións de Liga. Como o oe! Fomos as dúas ao partido e despois a celebrar o triunfo á fonte de Catro Camiños. Ao día seguinte os clientes, que habían vindo para celebralo atopáronse con que estaba pechado. Pero ao día seguinte, despois da festa de María Pita desquitámonos todos xuntos cantando e ata facendo a onda .Foi algo fóra de serie.

Que ten a Traída para seguir “atraendo” á xente?: Será polo viño e polo queixo! (risas). . Temos un queixo galego riquísimo de Abeleira en Sobrado dos Monxes. É pura manteiga. Tamén é moi rica a empanada de parrochas. No verán é moita a xente de fóra que vén buscando este sitio. Se o atopa? Atópano, atópano… aínda que non haxa rótulo. Veñen de moitos sitios de España e tamén do estranxeiro. Se somos internacionais? (risas). Iso parece. Ata estamos na internet. Non tiñamos nin idea e véunolo a dicir un rapaz novo que vén por aquí que nos vió na internet. Quen nos puxo? Seguramente Ejarque, o anterior xerente de Turismo da Coruña que viña moito por aquí e que nos regalou, por ser tan “coruñesas”, unha foto da Torre de Hércules da que só se fixeron 25 copias – foto que convenientemente enmarcada preside o local e que sinalan as irmás García Estévez con orgullo–.Tamén aparecemos nunha revista catalá que se chama Viaxar entre “O máis 10 da Coruña “e alí estabamos nós. Ata veñen xaponeses a sacarnos vídeos . Á xente de fóra chámalle moito a atención e dinnos que isto é único e que non podo desaparecer. É gracioso que cando chegan os transatlánticos vén por aquí franceses, ingleses e alemáns e sempre piden cervexa e acaban tomando as cuncas. A miña nai querida!, empezan e non pairan.

Houbo épocas en que o pasamos mal. * Desde a metade dos anos 60 aos 70 non “faciamos” o diñeiro**. Mesmo estivemos nun “ tris” de deixalo. Saímos adiante cando volvemos dar para comer porque, cando a nosa nai púxose enferma, só serviamos viño. Pero saímos adiante e ata hoxe


relatos_persoais.txt · Última modificación: 2024/02/22 14:54 por iagoglez

Donate Powered by PHP Valid HTML5 Valid CSS Driven by DokuWiki