Herramientas de usuario

Herramientas del sitio


os_relatos

Dos Datos aos Relatos / Os Relatos

… quizais as cidades sexan só iso, o lenzo da nosa rutina, aquel en o que pintamos de cores os fragmentos de quen lembro ou cremos ser. A cidade como o reflexo das vidas que nela vívense a cada pouco. O valor da memoria na xestión do coñecemento

Entrando nas “grandes cuestións”


Lentamente, tras décadas de illamento e atraso, España empezaba a dar pasos e Galicia íase situando no mapa das grandes cuestións de estado por ser “bendicida” coa refinería de Petroliber.

Da alcaldía de Sergio Peñamaría de LLano, entre 1959 e 1963, xorden varios elementos que marcarán o devir empresarial e emocional da Coruña, como a Refinería, a fábrica de CocaCola, o reloxo floral ou a fonte de Catro Camiños.

E un lema: “cidade onde ninguén é forasteiro”





Plaza de Catro Camiños, sen fonte, en 1959

Catro Camiños en 1972

A partir dese momento arrinca un proceso de “modernización”, de adecuación a un mundo con respecto ao cal España levaba o paso cambiado.

Na urbe coruñesa a década dos 50 supuxo a crise do modelo económico tradicional. Por unha banda tivo lugar un retroceso na actividade portuaria, e por outra, un desmantelamento da xa escasa estrutura industrial. O seguinte decenio será unha fase de reaxuste ao novo modelo de cidade industrial, manifestado na implantación da Refinería de Petróleo, un Polo de Desenvolvemento Industrial e as ampliacións do porto e aeroporto, impulsadas polo financeiro Pedro Barrié da Maza. Os seus efectos demográficos apreciaranse sobre todo na década dos 70.

En termos urbanísticos, as principais actuacións foron os polígonos promovidos pola Dirección Xeral de Urbanismo (Elviña, Zalaeta e Agrela- Bens), o Plan Xeral de 1967, que supuxo a destrución da cidade tradicional, o aumento da edificabilidade e a primacía ao automóbil, e o desenvolvemento dos Plans Parciais (Alberte Martínez López)

Desde a actualización do factor industrial aos pequenos avances domésticos, que revolucionarían progresivamente tanto a economía como a propia maneira de vivir as cidades, o país inicia un proceso de crecemento que se disparará cos cambios mundiais a partir dos 80: novas tecnoloxías, novas fórmulas de vida, e o progresivo esquecemento daquelas persoas que durante décadas cumpriran funcións que cada día parecían pertencer máis a “outros tempos”.

E así ata 2007, cando a crise mundial impón a pausa que “permite” volver a vista atrás, cara ao esforzo pasado que trazou camiños de futuro.


"O porto era unha mina"


Entre as formas de influencia dos portos nas cidades destacouse a produción de conxuntos residenciais aliñados ao longo de xardíns, alamedas e paseos peonís, ou ao redor de prazas, que constituíron, uns e outras, novas frontes marítimo-portuarios. Tal é, entre outros, o caso paradigmático da fileira das Casas do Peirao de Santander, as mazás de casas e os xardíns de Méndez Núñez da Coruña, as Alamedas de Vigo, Málaga e Santa Cruz de Tenerife, o Paseo de Alfonso XII de Cartaxena, o Parque de San Telmo de Las Palmas de Gran Canaria, o Paseo da Chaira de Alacante, a Praza de Palacio e o Paseo de Colón de Barcelona, por poñer só algúns exemplos.

Trátase sempre de novas pezas integradas no tecido urbano que, xunto a funcións residenciais e institucionais, servían como espazos de lecer e esparexemento privilexiados, lugares de relación social e ostentación da burguesía (Entre el puerto yla estación.


O peirao da Palloza, que deu servizo á Fábrica de Tabacos, na década dos 20

Vista do porto de mercadorías coa Rosaleda en primeiro plano en 1959

O Covadonga saíndo da Coruña cargado de emigrantes o 11 de decembro de 1960

1 de Setembro de 1969: despedida multitudinaria ao Buque Escola Liberdade, dá Armada arxentina desde o edificio do RC Náutico. No barco viaxaban netos de emigrantes galegos que se preparaban para converterse en mariños


A Estación Marítima, que nos seus últimos anos serviu como centro de exposicións, rexistrou entre 1965 e 1970 un dos seus períodos de maior actividade


O porto na década dos 70, cando aínda se podía entrar


Cronoloxía dun mito

A pesar de que a cidade era un porto comercial importante, que tiña desde o s. XVIII unha patente de libre comercio expedida pola Coroa, tardou en conseguir un peirao e durante boa parte de XIX as cargas e descargas dos barcos facíanse mediante chalupas. A construción do peirao de San Diego tivo que esperar ata a década dos 60.



Os últimos sorrisos dunha tropa con destino a Cuba

1895: Polo porto herculino pasarían navíos senlleiros da Armada como o «Montevideo», o «María Cristina» ou o «Isabel II», que entre 1895 e 1896 tomaban rumbo a Cuba para facer fronte á insurxencia que ameazaba con poñer fin a catro séculos de gobernos coloniais. A Coruña foi un deses portos de saída, xunto a outros da fachada norte como Santander.

A soldadesca contaba con combater a indianos sublevados de escasa formación militar e armamento, e atopouse cun exército pertrechado polos todopoderosos Estados Unidos, que ao cabo acabarían forzando a saída de España de Cuba no nefasto 1898. A vetusta frota española non era rival para os acoirazados norteamericanos. A traxedia consumouse e o século XIX pechouse cunha derrota que deslizaría a España polo tobogán da inestabilidade social e política no primeiro terzo da seguinte centuria.

O porto da Coruña a principios do século XIX, cando estaba no seu apoxeo trátaa de negros

Próceres e negreiros

O porto da Coruña foi un dos vértices do tráfico triangular con escravos a América, orixe das grandes fortunas da cidade.

Só nun quinquenio, houbo polo menos 25 expedicións negreiras en Galicia. Foi entre 1916 e 1820, cando o porto da Coruña, convertido nun dos vértices do triángulo do tráfico de escravos de África a América, viviu a idade de ouro de trátaa, un episodio sobre o que os historiadores pasan de longo e cuxas fontes públicas foron borradas para preservar a orixe de moitas fortunas

A Coruña e o comercio de escravos:Un gran porto negreiro


As industrias do porto

As latas de conservas:

A industria das latas de conserva na Coruña está vinculada a |A Artística, unha factoría de orixe descoñecida e que desde finais do XIX seguiu a súa andaina da man de Germán Suárez Pumariega

(…) Privada en gran parte dos seus clientes, A Artística viuse abocada a unha existencia lánguida e de conservación dos activos, pero sen ningunha iniciativa de interese que a estimulase a situarse de novo nas súas posicións anteriores á Guerra civil, de modo que os seus administradores inseríronse no mundo da burocracia da patronal franquista.

Durante os 60, os empresarios da conserva tentaron mellorar a súa situación anterior e comezaron cunha primeira diversificación no sector, pese a escaseza de sardiña e a perda dos mercados exteriores.

A crise dos 70 afectou profundamente á Artística, unha situación da que nunca chegou a recuperarse, cuns créditos pendentes que lle resultaba moi complicado devolver. Os exercicios negativos sucedéronse pola alza das materias primas e enerxía e a caída das vendas nun contexto de maior competencia.

En 1981 presentou suspensión de pagos, e ao ano seguinte, creouse A Artística Laboral, que logrou subsistir aínda dous anos máis. A empresa, que finalizara así unha longa existencia case centenaria, sucumbiu ás malas prácticas económicas do franquismo - autarquía e ausencia de competencia- e non soubo resistir o impacto da desregulación do mercado nos anos 70. A súa homóloga viguesa que, por outra banda, conseguiu manterse en pé e foi absorbida en 2004 pola multinacional alemá Altana, conseguiu celebrar os 100 anos en activo en 2006. A Artística, un imperio de hojalata.


O Plan Galicia

A intra-Historia: “Aprobación” do Porto Exterior

Tras un negro inverno de chapapote, e nun esforzo titánico por lavar a súa imaxe, o Goberno Aznar anunciaba a celebración dun Consello de Ministros na Coruña. O Estado aterraba en María Pita cunha apoteose de promesas que se deu en chamar Plan Galicia, e ao que máis tarde algunha ministra do sur engadiríalle un apelido escatológico.

Foi aquel 24 de xaneiro de 2003 cando, entre paradores, autovías, trens de alta velocidade e plans de descontaminación, o presidente anunciou a construción dunha dársena exterior. Vázquez conseguírao.

Xoves, 23 de xaneiro de 2003. Palacio de María Pita. Tras un día longo e atarefado, a casa consistorial está case baleira. Hai horas que anoiteceu. Dous concelleiros –José Nogueira e Salvador Fernández Moreda– prepáranse para marcharse. Espéralles un venres intenso. Charlan nun corredor e, por pura curiosidade, entran na sala na que xa están colocados os paneis que resumen o contido do Consello.

Un deles repara entón que falta algo. Non hai nin unha referencia ao Porto Exterior. Saltan as alarmas.

Ás 10.00, o propio alcalde baixaba á porta de María Pita a recibir ao séquito ministerial. O saúdo con Aznar foi glacial.

Tras unha primeira e acalorada reunión co entón xefe de gabinete do vicepresidente Rajoy, Francisco Villar, o propio presidente Aznar encerrábase no despacho oficial con Vázquez. O alcalde foi contundente: “Se non hai porto non hai Consello de Ministros”.

Non era un farol. Estaba disposto a boicotear a reunión. Tras dúas horas de peche ministerial no Salón Dourado, Aznar anunciaba a construción da dársena de punta Langosteira.

O 2 de abril de 2005, durante a colocación da primeira pedra, Francisco Vázquez saudaba ao presidente de ACS, un tal Florentino Pérez, con outra das súas sentenzas lapidarias: “Isto xa non o para nin Deus”


A versión oficial


O que estaba pasando na rúa



O futuro do porto


Modelo de negocio portuario español


Web oficial de Portos do Estado

Xa en 2003, Madrid era a segunda lonxa de pescado do mundo despois de Tokio

Mercamadrid empezouse a xestar en 1973, cando se asociaron o Concello de Madrid coa Empresa Nacional Mercasa. Así naceu a empresa mixta Mercados Centrais de Abastecemento de Madrid, SA ( Mercamadrid), co obxecto social de promover e xestionar os Mercados Centrais e mellorar o ciclo de comercialización dos produtos alimenticios. En 1982 abriuse o mercado de Peixes


O porto da Coruña

03/05/2016: A Autoridade Portuaria da Coruña alcanzou en 2015 unha cifra de negocio de 26,9 millóns de euros, a máis alta da súa historia

A facturación creceu un 14% con relación a 2014; o resultado de explotación incrementouse nun 400%; e o cash flow subiu un 25%

  • O presidente do Porto expuxo nunha conferencia a situación actual da entidade
  • Enrique Losada destacou a consolidación dos tráficos en Punta Langosteira

Memoria de sostenibilidade 2015



Memoria anual 2015



Manipulación de graneles sólidos: Manuel de boas prácticas




Beneficios para a cidade?

O Concello está disposto a comprar os peiraos en venda

O Goberno local negociará con Fomento e a Autoridade Portuaria da Coruña - O seu obxectivo é destinalos a usos públicos, segundo insistiu esta mañá o alcalde


Da cultura dos oficios aos oficios do "desarrollismo"


**El modelo comercial: a dialéctica entre actividades e a conxestión do centro**

A mutación do centro urbano tivo como punto de partida unha concorrencia de actividades, parte das cales non necesitaban ou non podían acceder ás rúas máis caras, de maneira que se situaban ao bordo do vello centro, facíano avanzar cara a espazos adxacentes e por tanto dispersábano. Outros negocios si entraron en competencia polos lugares máis céntricos, tiñan capacidade para desaloxar comercios preexistentes, forzando a selección funcional e especialización. Simultaneamente certa fracción das empresas herdadas modernizouse, co cal houbo substitución xeracional e transformación cualitativa.

O modelo comercial, resultante da dialéctica entre funcións, deu lugar a un centro falto de homoxeneidade e multiforme. Nel convivía pero tamén chocaba o sector de distribución (aínda predominantemente local) cos servizos comerciais: desde a banca, oficinas e despachos de profesionais, ata a hostalería e restauración, o lecer e espectáculos ou os servizos persoais dedicados por exemplo ao coidado físico.

Nas cidades menores o binomio comercio-servizos convertíase en triángulo cuxo terceiro vértice era a Administración Pública.

A selección de actividades comezou a levar por diante os negocios fosilizados, procedentes da Restauración. Detrás das fábricas empezaron a abandonar os Ensanches as empresas terciarias moi consumidoras dun chan en revalorización, comercios almacenistas, mueblerías e almacéns, ou as pequenas tendas de alimentación.

Foron derrubados os primeiros cinemas óptimamente situados, os vellos teatros de factura sinxela, carentes de monumentalidad. Desapareceron das prazas principais, das cruces máis animados, as mellores esquinas e chaflanes, os grandes cafés cuxos locais eran apetitosos para outros negocios, especialmente os bancos. Como a substitución foi paulatina non impediu que sobrevivisen ata a década de 1980, en rúas bastante importantes e sen suxeitarse aos ditados da moda, expendios vetustos do tipo das guarnicionerías, os bazares ou tendas de agasallos.

Na contorna dos antigos mercados mantivéronse abertas as tendas xerais de subministracións ao medio rural, almacéns de ferraxería, almacenistas de tecidos e paquetería, para os cales constituían un refuxio as rúas secundarias Esa clase de vías conservou igualmente o comercio de exposición e os concesionarios de automóbiles, ata tempos moito máis recentes.

O “indicador de madurez” económica non foi só a renovación comercial, senón en igual ou maior medida o desenvolvemento dos servizos, que colonizaron o corazón da cidade obrigando a denominalo popularmente “centro comercial e de servizos”. Chegaron as oficinas (inmobiliarias, seguros), bancos, cafeterías e os primeiros hoteis modernos, alterando por completo o significado dos lugares onde se situaban. As sedes bancarias e caixas de aforros apoderáronse dos baixos de edificios preexistentes, ou construíron ex profeso demolendo chalés e casas antigas, práctica iniciada xa durante a posguerra. No primeiro caso substituían ás grandes tendas de tecidos, os bazares xeneralistas e sobre todo os cafés, calquera que fose o tamaño de cidade.

<wrap hi>Os bancos contribuíron moi a miúdo a degradar a paisaxe do centro urbano, cando modificaban desacertadamente os baixos de edificios históricos con gran interese cultural, ou promovían construcións de nova planta ao gusto funcional, fóra de escala ou de contexto, que danaron irreversiblemente os conxuntos arquitectónicos das prazas principaiswrap>. Gran parte daquelas entidades pasaron logo a mellor vida, vítimas da crise dos setenta ou as reestruturacións posteriores, pero os seus locais, absorbidos por outros bancos, conservaron por regra xeral a función orixinal ata os últimos anos, cando o axuste financeiro impón vendas de activos inmobiliarios e en consecuencia cambios de uso



Juan Flórez: Fábrica de hilados “Primera coruñesa” e Leirón do Casino, ambos desaparecidos en 1964



Molino en A Gramela, desmontado nos 80 e supostamente gardado nunha nave do concello

Operarios de Telefónica instalando tendido na Grela, na Coruña (1960)


Guía telefónica, 1956





Cidade atlántica e comercial

En 1503, a Coroa outórgalle á cidade o privilexio dunha feira anual de 31 días, do 15 de xullo ao 15 de agosto, e dúas décadas despois un mercado semanal, todos os sábados.

En 1522, Carlos I concede a Casa de Contratación á Coruña, e así comezan as rutas marítimas habibutales.

No século XVI polo porto xa entraba algodón, arroz, azucre, cáñamo, conservas, cobre, especias, estaño, ferro, xabón, liño, manteiga, queixo, e cereais; e en 1631, o Concello ordena a construción da primeira praza de abastos.

Todo iso favoreceu o impulso dun comercio local puxante, ao que axudou a incipiente industrialización do século XIX. A primeira gran fábrica foi a de Tabacos, creada por Real Orde en 1802, e que cesou a súa produción hai unha década.

En 1854, só sete anos despois que en Madrid, construiríase a do gas, que durante cen anos chegou a moitas casas e establecementos da cidade.

Tradición textil

En 1872 nació la factoría Primeira Coruñesa de Fiados e Tecidos, quen pensaría entón que un século despois arrincaría moi preto, tamén na rúa Juan Florez, unha das multinacionais máis importante do sector, Inditex coa primeira tenda de Zara.

E desa época tamén era a fábrica de mistos e máis tarde a de armas. E de 1906 a cervexeira Estrela de Galicia, que agora se exporta a medio mundo.

O legado do filántropo Eusebio da Guarda

Inició la edificación del instituto en el que estudio Pablo Picasso en estancia en la urbe (1891-95) y dejó una donación para la construcción (1901-10) del mercado de la plaza de Lugo.

As rúas máis comerciais

San Andrés era o epicentro do sector téxtil, e a rúa Real o das jugueterías, camiserías, librerías, mueblerías e xoierías. En ambas, e noutras, tamén destacaban bazares, librerías especializadas, ferraxerías, farmacias, xoierías.

A época do desenvolvismo

Apareceron os ultramarinos, coloniais e economatos de empresas, cando se instalou en 1958 o primeiro supermercado de Galicia e cuarto de España (en San Sebastián, Bilbao e Xixón, estaban os outros) no soto do mercado municipal de San Agustín.

O seu bo funcionamento impulsou a que Claudio e Miguel San Martín unha década despois, partindo da tenda familiar de produtos alimenticios, iniciasen a cadea de Claudio, que sería incorporada a Gadisa a finais do século XX.

As grandes superficies

Teñen os seus antecedentes nos tres grandes almacéns que foron outra innovación en Galicia:

  • 1967, a familia Conde, propietaria dunha ferraxería, inaugurou O Pote que perviviu ata 2001.
  • 1968, a familia Domínguez Barros, que tiña un bazar, construíu Casa Barros, que estivo aberto ata 1987.
  • 1971 Carlos Maison propietario dunhas tendas de gabardinas, levantou na rúa Real as Galerías Maisonfor, pechadas no ano 2000.

A mediados dos oitenta chegarían Continente, Alcampo e O Corte Inglés, un ano despois ao seu lado empeza a súa andaina o primeiro centro comercial local, Catro Camiños, e seguiríanlles Vos Rosales, con Pryca, Comcor, O Porto de Lecer (hoxe, Cantóns Village), Elviña, Praza de Lugo, Bulevar do Papagaio, Dolce Vita (xa pechado), Espazo Coruña, e Marineda City, Os tempos cambian, pero o recordo queda. E A Coruña atesoura esa condición</del> ese MITO de ciudad comercial.

Tendencias:


Empresas con historia propia

Estrela Galicia

Estrela Galicia: desde 1906


D. José María Rivera regresou a España ao redor de 1890 tras case 20 anos de emigración en México, onde fixera fortuna cun negocio de ultramarinos.

A partir da súa chegada á Coruña, compaxinou con acerto a súa actividade investidora coa propiamente industrial. A principios do século XX entrou a formar parte dunha empresa de fabricación de xeo destinado a abastecer aos vapores do porto da Coruña. Esta actividade precisaba dunha maquinaria moi custosa que tentou rendibilizarse a través do seu aproveitamento para a elaboración de cervexa.

Co aumento da demanda tanto de xeo como de cervexa, D. José Mª Rivera Curral funda en 1906 a fábrica “La Estrella de Galicia” na cidade da Coruña, dedicada á fabricación de cervexas e xeo, cun nome que rememora o que foi o seu negocio en Veracruz, “La Estrella de Ouro”, e que apostaba por un produto, naqueles tempos, de consumos moi reducidos.

I Guerra Mundial, iniciativa

Tras a I Guerra Mundial, a demanda de cervexa empezouse a incrementar entre as clases medias pero a imposibilidade de importar tecnoloxía e, sobre todo, lúpulo repercutiu no negocio cervexeiro. Para responder a esta situación, D. José María Rivera impulsou a primeira produción de lúpulo que se realizou en Galicia coa axuda da Granxa Agrícola- Experimental de Coruña.

A partir desta época, Rivera converteu a cervexa no seu principal aposta mantendo a produción de xeo e auga e desvinculándose definitivamente dos seus intereses ligados directamente ao mar. En 1914 iniciouse tamén na fabricación de bebidas gasosas.

Anos 20, consolidación

Nos anos 20 iníciase o proceso de mecanización da fábrica da man de D. Ramón Rivera, fillo do fundador, que tras os seus estudos de ciencias comerciais en Hamburgo é un dos primeiros españois en obter a diplomatura de Mestre Cervexeiro na Escola Superior de Nancy. Para iso, importa a tecnoloxía máis avanzada de Alemaña e Suíza, como unha sala de cocimiento, tinas de fermentación e tanques metálicos para almacenar a cervexa e adquire un establecemento para a venda directa ao público.

Estes cambios permiten atender satisfactoriamente os aumentos de demanda consecuencia dun proceso ininterrompido de progresiva aceptación popular.

Y nació la mítica terraza Así se veía en 1959

Cultivo do lúpulo

Xunto á creación da raza de vaca loura galega, un dos grandes logros da historia da Granxa Agrícola Experimental foi a instauración do cultivo do lúpulo. Importado de Inglaterra en 1913 por Hernández Robledo, o director propuxo fomentalo na zona de As Mariñas polo gran parecido entre o clima do sur de Inglaterra.

«Esa planta industrial empezou a darse en Galicia coa axuda dá familia Rivera de Estrela de Galicia e fixo que non se tivera que importar máis esta materia prima», comenta Xose A. Fraga. Unha boa parte da industria cervexeira española que se nutriu dese lúpulo. En 1935, o seguinte director, Ricardo de Escauriaza, escribiu un tratado sobre o seu cultivo.

110 Aniversario

220 millóns de botellas con 110 etiquetas de 53 ilustradores. Entre eles, a de Santy Gutiérrez



Inditex: das costureiras ao xigante mundial

O gran irmán que controla Zara

Hai unha década, o semanario The Economist encomiaba nunha extensa reportaxe sobre Zara o seu modelo de fast- fashion. Con todo, poñía en dúbida que puidese manter o ritmo de reposición de novos modelos semanais cando levase a cabo os seus ambiciosos plans de expansión de duplicar tamaño en cinco anos. The Economist equivocouse.

A rapidez de todo o modelo está baseada na integración vertical de todas as fases de produción. É unha cuestión de control: Inditex supervisa todos os procesos, desde o deseño aos programas informáticos ou a construción das tendas, que realiza outra empresa do grupo.

(…) A informática combinada coa loxística foi o aliado perfecto para logralo. Xa en 1993 Inditex foi pioneira en aplicar o primeiro carrusel de paquetería á industria téxtil. “Ata entón esa tecnoloxía só usábase en empresas públicas, como Correos, porque ningunha privada atrevíase a facer semellante investimento”, explica Jorge Méndez, un dos 80 enxeñeiros de Loxística, ao pé do complexo scalextric de carrís que distribúe miles de caixas e paquetes en varias alturas. “Observando como funcionaba a paquetería de Correos e as cintas de maletas do aeroporto, creamos un carrusel que substituíse ao operario coa lista de pedidos na man coa que ía botando camisas nunha especie de carro da compra”. Está construído hai 22 anos e no sector segue resultando novo.

Inditex sempre foi un paso por diante en loxística, pero o momento diferenciador produciuse cando en 2000 decide desenvolver o seu propio software para facer o seu carrusel máis eficiente. Normalmente este tipo de tecnoloxías só desenvólvenas empresas propiamente loxísticas, o resto da industria adoita subcontatarles o servizo. “Así non tivemos que depender do que hai no mercado e levamos varios anos de vantaxe con respecto ao sector”

Inditex, garantía social

Inditex é unha compañía que esperta odios case viscerales nunha parte da sociedade española. Non é casualidade, pois encarna todo canto os anticapitalistas odian: trátase dunha das maiores empresas do planeta xurdida da nada nun sector aparentemente caduco —o téxtil— desde unha pequena poboación galega —Arteixo— e das mans dun señor que abandonou os estudos aos 12 anos e que mercé a todo iso converteuse no home máis rico do mundo.

Inditex desafía o sentido común económico de quen cre que son os políticos quen crea a riqueza: Inditex nin necesitou de grandes infraestruturas públicas que interconectasen Arteixo co resto de España, nin de fortes subvencións estatais á I+D+i, nin dun torrente de gasto en educación pública para formar e capacitar a Amancio Ortega. Non: Inditex apenas requiriu dunha boa idea de negocio (adaptar inmediatamente o deseño da roupa ás cambiantes necesidades dos consumidores e abastecer as súas tendas no menor tempo posible grazas a unha excelente loxística) e da austera reinversión orgánica dos expansivos beneficios que ía cultivando. Boas ideas máis crecemento vía aforro interno igual éxito empresarial global.

Inditex / Sostenibilidade

De forma complementaria ao impacto xerado polas actividades relacionadas co propio negocio, Inditex desenvolve o seu modelo de investimento en programas sociais motivado polo compromiso coa mellora do benestar global e o fortalecemento das comunidades coas que se relaciona. Esta forma de entender o investimento en programas sociais implica a participación voluntaria de Inditex en prácticas socialmente responsables que xeran valor na comunidade e na empresa.

Este compromiso, orientado á realización de investimentos que apoien causas sociais, en colaboración con organizacións non lucrativas, focalízase, principalmente, a través de programas de educación, emprego e axuda humanitaria.

En 2015, o investimento en programas sociais superou os 45 millóns de euros, o que supón un 36% máis que o ano anterior, e representa máis do 1% sobre o beneficio neto do Grupo. Este investimento beneficiou a 1,01 millones de personas, 361 entidades y 456 proyectos sociales. Inditex desarrolló durante 2015 programas sociales en 44 países.


2016:Inditex en datos




A estela política do factor industrial...

Contexto autonómico sectorial

Examinada desde a perspectiva do longo prazo, Galicia entrou moi tardíamente na vía do mercado e a industrialización, cara a fins do século XIX, momento en que se situaba no último lugar entre as comunidades españolas en termos de Pib per cápita. Recuperou incriblemente o tempo perdido no primeiro terzo do século XX, experimentou no seu tecido empresarial a depresión da posguerra e conseguiu mellorar as súas variables económicas nos anos finais do Novecentos, pese ao obstáculo que supuxo a entrada na Comunidade europea (que desbaratou parte dos seus sectores tradicionais, como a pesca, a industria láctea e a construción naval), para asentar as súas bases económicas sobre a remodelación dos sectores maduros e a aposta decidida por un sector empresarial de novo estilo. Luis Alonso Álvarez



Sector agroalimentario:

A Xunta avisa de que a industria alimentaria galega é das menos rentables de España: É das tres menos produtivas e a que xenera menor valor engadido - O Executivo galego destaca que a renda agraria caeu desde 2007 a niveis de principios de século


Edificios institucionais


O cárcere provincial

Un cárcere preso da burocracia Corría o ano 1927 cando as autoridades do momento inauguraron unha nova prisión provincial para A Coruña, situada na ladeira de Monte Outo, que naquela época non contaba con máis habitantes que un puñado de agricultores que tiñan alí os seus hortos. Substituía ao antiguo penal do Parrote, un cárcere terceiromundista cuxas celas se asolagaban cando había mareas vivas. O contraste valeulle ao novo cárcere o alcume de «o hotel».

Toda reminiscencia hostaleira perdeuna tras a Guerra Civil, cando comezaron a habitala presos políticos. Así foron pasando os anos ata que en 1998 os reclusos comezaron a ser trasladados ao moderno centro penal de Teixeiro. Unha pregunta cerníase entón sobre os muros do vello penal: que facer con ese edificio?

En 2005, o Concello da Coruña, comandado entón por Francisco Vázquez, xa nos últimos compases do seu dilatado período na Alcaldía, chegou a un acordo coa Sociedade Estatal de Instalacións e Equipamentos Penais (SIEP), unha empresa pública dependente do Ministerio do Interior, polo cal facían unha permuta (é dicir, un cambio de cromos) entre a parcela na que se erixía o cárcere e unha lindeira, na que Interior tiña interese en construír un Centro de Inserción Social (CIS). O municipio comprometíase, ademais, a pagar 1.123.000 euros como colofón do convenio. Pero nunca chegarían a ser abonados.

O CIS chegou finalmente a bo porto e inaugurouse, co nome de Carmela Arias Díaz de Rábago, en xullo de 2009. Mentres, no Consistorio mandaba o bipartito e a entón concelleira de Cultura, a nacionalista María Xosé Bravo, promoveu dentro dos muros da prisión actos como un festival de cinema, un concerto ou unha exposición. Pero o traspaso entre Interior e o Concello continuaba sen materializarse, o cárcere da Torre seguía nunha incómoda terra de ninguén e, mentres, as gretas ían penetrando nas súas outrora robustas paredes.

En 2011 chegaron Carlos Negreira e o Partido Popular ao goberno local e o destino do vello cárcere instalouse nun segundo plano dentro das prioridades municipais. «Cando chegamos, atopámonos nos caixóns moitos asuntos dos que ocuparnos: Someso, o edificio Conde de Fenosa… Ninguén se imaxinaba que este convenio estaba así», xustifícase a tenente de alcalde de Facenda e Administración Pública, Rosa Galego. O penal, mentres, seguía co seu imparable declive. Ata que un día, un documento deulle un xiro radical ao problema: «Apareceu sobre a miña mesa unha acta notarial de 1925 que certificaba que a parcela do cárcere fora cedida a Interior, pero seguía sendo de titularidade municipal, polo que a permuta non tiña sentido. Non imos pagar por algo queque xa é noso», abunda a edil.

Ademais, descubriron múltiples irregularidades no convenio de 2005. «O alcalde non era competente para asinar esa permuta, para a que ademais non se seguiron os pasos adecuados, ademais de que o acordo non contaba co visto e prace do interventor nin da asesoría xurídica. Ese goberno inimigo dos coruñeses limitouse a esconder a acta notarial nun caixón», denuncia Rosa Galego.

O Concello comezou entón a dar pasos para obter a retrocesión gratuíta dos terreos que lle pertencían. O 6 de xuño de 2013 o pleno da Coruña acorda por unanimidade (incluído o PSOE) resolver o convenio de 2005 para non ter que pagar os case 1,2 millóns de euros que este estipulaba e asinar un novo para cederlle a Interior a parcela onde levaba xa catro anos funcionando o CIS de forma totalmente gratuíta. A Xunta de Goberno Local do día 14 de xuño deseña dúas vías de actuación: a primeira, resolver o acordo pacíficamente con Interior e a SIEP; a segunda, revisar o convenio de oficiocio por conside rarlo lesivo para os intereses municipais. Ese mesmo mes de outubro, acorda iniciar un expediente para lograr a reversión da parcela.

Para os intereses da Coruña, este procedemento non ten mácula. Pero hai outra parte en conflito que, como cabía esperarse, oponse: Interior. «A SIEP está sumida, como a maioría de sociedades estatais, en graves problemas económicos, polo que non renunciarán tan facilmente a unha cantidade de diñeiro que, ademais, xa orzaran».


os_relatos.txt · Última modificación: 2024/02/22 14:53 por iagoglez

Donate Powered by PHP Valid HTML5 Valid CSS Driven by DokuWiki