Herramientas de usuario

Herramientas del sitio


Action unknown: siteexport_addpage
la_mirada

dMudanza / A mirada

A historia das persoas é, ante todo, a historia dos lugares que habitan




Motivacións persoais: investigar

Obviedades, ambigüedades y preguntas:

✔ Como se constrúe a normalidade?

✔ De onde sae a innovación?

✔ Como innovan as cidades?

✔ Como encaixa ol día a día no progreso?

Cando falamos de cidades non hai un único protagonista senón diferentes niveis que interactúan sen propoñerllo e sen coñecerse.

Nas cidades o auténtico protagonismo corresponde aos eslabóns. Non hai unha orde que permita definir a relación causa/efecto, hai que empezar nalgún punto do relato e deixar que se desenvolvan os diferentes fíos:

Actores da/na vida pública: Persoas que son actores que son personaxes que son persoas

As cousas ocorren antes de que sucedan

É a cidadanía un reflexo dos seus gobernantes ou son os seus gobernantes unha mera proxección da cidadanía?

Se a cidade é a protagonista todos somos actores pero, que é a cidade senón persoas? ¿Cómo abordar estéticamente una (de)construcción da ciudade?

Para que a historia das persoas non se converta na memoria da nostalxia é necesario superar a tentación da horizontalidad, é dicir, hai que moverse entre os distintos niveis de conversación, negociación e presións que configuran o día a día, as diferentes realidades que suceden antes, durante e despois. Porque as cousas ocorren antes de que sucedan.

Pretender construír o relato en terceira persoa incardinando as distintas mensaxes é falsear a complexidade da realidade. Relatar algúns acontecementos impactantes, como o sucedido o 11 S ou o 11 M ten un efecto globalizador. Se aos feitos imos enganchando diferentes historias persoais a historia humanízase, pero sempre será o feito central o que domine. É suficiente?


A cidade invisible


A perspectiva do tempo permite xuntar o reflexo de feitos e datos coa reflexión máis sedimentada, apartada da présa que imprime seguir o ritmo que marca a actualidade. Porque a evolución de estruturas de leste calibre responde a complexas casuísticas nas que conflúen intereses particulares e xerais, e que necesariamente van comprendidas nun complexo entramado legal, orzamentario e loxístico.

Por suposto que importa o contexto político, a Historia dos propios antecedentes de Repsol o demostra, pero tamén a propia xeografía humana do seu enclave e a idiosincrasia das súas xentes. Porque ata, ou cada vez máis, as grandes empresas teñen que coidar o local para poder competir no global.


A perspectiva local

As instalacións petrolíferas comezan a construírse a finais dos 50 e entran en funcionamento en marzo de 1964. A previsión de operativa e desenvolvemento das necesidades de, nese momento, Petroliber, deixan a súa pegada na expansión que por aquel entón o urbanismo empezaba a ter cara ao leste e o sur.


O trazado do oleoduto ten unha extensión considerable, cun percorrido de máis de 6 quilómetros. Isto xera hostilidade entre a cidadanía pola sombra da ameaza que implica, a pesar de non causar ningún incidente nestas décadas. Con todo, dalgunha maneira a súa construción foi o que provocou a existencia de senllas verdes (como se aprecia na fotografía), a pesar de que a poboación xa nin o lembre. O Plan de Traslado de Repsol volveuno a traer a primeira liña e aínda que ao oleoduto quédanlle aínda uns anos, a cidadanía empeza tamén a ter propostas propias.


As instalacións iniciais de Repsol no porto de San Diego quedaron moi visibles e son precisamente as que se van a trasladar nos próximos anos ao porto exterior de Punta Langosteira. Estas instalacións teñen ata un referente cinematográfico en “La familia y uno más” (Fernando Palacios, 1965) cando Alberto Closas viaxa á Coruña por motivos de traballo.

O asentamento deste núcleo industrial naceu, pois, non só como motor económico senón tamén como elemento estético entendido desde o seu significado máis amplo:

✔ A relación práctico-produtiva coa cal o ser humano intervén materialmente coa natureza e transfórmana producindo, co seu traballo, obxectos que satisfán determinadas necesidades vitais: alimentarse, vestirse, gorecerse, defenderse, comunicarse, transportarse, etc. ✔ A relación práctico- utilitaria na cal utilizan ou consomen eses obxectos.

O paso dos anos vai deixando no esquecemento esta presenza conformadora do espazo, e nos últimos tempos ata o estudo do urbanismo aplicado chega a interpretar a existencia de núcleos como o Barrio das Flores desde unha perspectiva unicamente arquitectónica cando, en realidade, as obrigadas medidas de seguridade foron as que propiciaron a existencia destas áreas verdes e despexadas nas que non se podía planificar construción algunha.

Estes elementos, xa asimilados e esquecidos, son os que evidencian a existencia dunha memoria histórica, en vías de desaparición por substitución xeracional, que pode lembrar o punto no que a existencia de ofertas de emprego arrastrou a grandes masas de poboación a trasladarse do campo á cidade. Porque así como para a xente máis nova a presenza do oleoduto revístese de “capricho industrial”, para a de máis idade supuxo a posibilidade de traballo e desenvolvemento.

O "desarrollismo" de aqueles tempos foi da man da propia modernización da sociedade: por exemplo, cidades como a propia Coruña nas que por aquel entón había pouco tráfico automobilístico e hoxe presentan unha masificación digna das grandes urbes. A memoria histórica aplícase neste caso á de xeracións que asistiron como protagonistas á reconstrución dun país, a unha dedicación case exclusiva por sacar adiante ás súas familias e asegurarse un futuro, sempre grazas á posibilidade de poder traballar como elemento de dignificación e de sustento.

Pero tamén, por iso mesmo alleos, por forza, ás batallas que se xogaban a outros niveis

Como non pode ser menos, dMudanza debe arrincar coas testemuñas de quen viviu os inicios e de como se foron integrando nos sucesivos presentes ata caer no esquecemento. Voces que falan do esforzo de forma natural e anticlimática, máis preocupadas pola subsistencia e o benestar familiar que polo feito de estar a participar no desenvolvemento de novos medios de vida.


A mutación

O desmantelamento das instalacións do porto de San Diego será lento e gradual. Paralelamente poñeranse en marcha as novas instalacións en Punta Langosteira para que en ningún momento exista desabastecemento de cru. Será, ten que ser, un proceso de réplica medido, preciso, debido a que desde a refinería de Bens abastécese de combustible a unha ampla zona do noroeste da península.

O proceso implica as grandes posibilidades estéticas que falan da capacidade do ser humano para redebuxar as súas contornas. No caso de Punta Langosteira, significa dotar de infraestruturas unha obra de grandes dimensións que xa transformou toda a súa área de desenvolvemento.


Se en En Construcción (2001) José Luís Guerín partía dun proceso de rehabilitación para enfrontar a integración forzada de pasado e futuro, neste caso o conflito visual non reside na alternancia destas dúas visións dun mesmo espazo, senón na potencia dun traslado ao que van unidos modos de vida, procesos industriais e económicos e a redefinición dos espazos.

A culminación do proceso de traslado de Repsol implica importantes transformacións:

  • No el caso do porto coruñés, a súa reconversión futura.
  • E n o de Punta Langosteira, dispoñer de novo de todos os elementos seguindo unha operativa integrada en procesos de gran complicación loxística, incluíndo a construción dun novo oleoduto que comporta quilómetros de transformación da paisaxe, os seus usos e os seus costumes.


A mirada narrativa


Recuperar a memoria é un proceso de escoita, pero tamén de construcción. O relato das historias perdidas serve, neste caso, para dispoñer a cronografía dun crecemento humano, demográfico e económico. Esta evolución desenvolverase integrando dúas cuestións básicas: a social e a tecnolóxica.

A construción da refinería coruñesa serviu para xerar riqueza nun momento no que o país necesitaba saír de anos de empobrecimiento e reclusión. Este proceso, coma se dunha recuperación clínica tratásese, comporta asimilar de forma gradual as melloras ata o punto en que os problemas se volvan afastados e anecdóticos.

Este proceso de continuo crecemento é o que fixo variar de forma significativa a relación da sociedade coa industria, ao sentir que esta invade espazos que se esperan máis humanos. Con todo, non se trata de reivindicar como favorable e enriquecedora a súa presenza pero si de valorar ata que punto foi necesaria a súa existencia para que a poboación chegase a gozar dalgún tipo de estabilidade.

É imprescindible, pois, establecer en De Mudanza unha necesidade testemuñal para lograr ter as voces que dean forma a esta evolución ao longo dos anos, pero sen que sexa unha película de declaracións. O global do relato non se apoia sobre persoas illadas, senón sobre unha representación da comunidade que posibilitou que o desenvolvemento fose unha realidade asumindo e traballando de forma silenciosa.

Este relato en realidade apóiase nun novo comezo. Os procesos de descarga terán un novo principio, á vez que o actual contexto de crise provocou que de novo o emprego no sector poida ser algo similar a un “soño profesional”: soldo fixo, horarios… en definitiva, estabilidade.

Volvendo a En Construcción, a intromisión dos cambios no espazo pode supoñer unha ruptura para a sociedade moito maior do esperado, aínda que suceda a un ritmo que non se percibe no curto prazo. É a distancia a que permitirá dimensionar a súa repercusión e a realidade mesma dos cambios: que o futuro, que será “o presente”, non faga inaccesible a perspectiva. No caso de De Mudanza, ese futuro sería a perda de todas esas voces que, de forma case invisible, serviron para avanzar nunha única dirección de crecemento que, co paso do tempo, demostrouse completamente desvanecida. E tratar de responder a unha serie de preguntas:

✔ Sabemos apreciar noso pasado?
✔ Valoramos o esforzo do camiño recorrido para entender o presente?
✔ Aceptamos a idea de futuro como sinónimo de posibilidades?


Metáfora visual

A letanía das horas e os días



Nesta metáfora visual prestarase especial atención ao espectro de vida que existe nunha cidade convencional. Porque mesmo cando a maioría dorme, todo segue funcionando grazas a quen está espertos.



Entre medias integraranse os distintos elementos climatolóxicos de calquera urbe porque a alternancia entre o sol e a choiva comporta a adaptación ao medio: por máis que nos refuxiemos no asfalto, a capacidade de urbanizar non nos salva de estar en continua exposición.


Como dicía tamén Baudelaire: “a cidade cambia máis deprisa que o corazón dos seus habitantes“.



Relatos

No caso das pezas curtas, cada unha terá un desenvolvemento de guión e relato visual específico para centrarse en elementos concretos derivados do relato das persoas.

Como xa se prototipou en Josman #dMudanza, o relato visual flúe definindo a historia previamente documentada, e non ao revés.



A voz da cidadanía

O desenvolvemento deste proxecto está enfocado ao re-coñecemento das historias persoais na construción da historia. E á responsabilidade individualmente solidaria de seguir facendo futuro.

Que contan os nosos pais e avós, as nosas nais e avoas?



Que van poder contar os nosos fillos e netos, as nosas fillas e netas??



la_mirada.txt · Última modificación: 2024/02/22 14:52 por iagoglez

Donate Powered by PHP Valid HTML5 Valid CSS Driven by DokuWiki