A pesar de que o Deportivo da Coruña competía desde 1906, tivo que esperar a finais de 1944 para contar cun estadio con bancadas, vestiarios e demais instalacións. A gran capacidade da infraestrutura, para uns 30.000 espectadores, permitía a celebración de partidos internacionais, como o España-Portugal de ano seguinte co que se estrearía nestas citas.

O proxecto, obra do arquitecto Santiago Rey Pedreira e inspirado nos monumentos alemáns da época de entreguerras, viña substituír ao antigo campo situado onde hoxe atópase o Colexio das Escravas. O terreo foi adquirido no seu día por 300.000 pesetas e na obra gastáronse outros cinco millóns.

Medio século despois da súa apertura, e cunha profunda remodelación mediante para ser sede do Mundial de España, a bancada coruñesa era testemuña dunha as súas noites máis tristes: o penalti de Djukic no último suspiro contra o Valencia que arrebataba á Coruña a ilusión de celebrar a súa primeira Liga, da que se podería resarcir apenas seis anos despois. Riazor foi a partir daquela época un feudo polo que desfilaron —e caeron— os grandes de España e Europa.